Back to Nature

Maandag 26 mei:
Vanochtend ff de camper gewassen en weer vol getankt. We nemen een ontbijtje bij de Mac in Page. Page is een klein stadje dat aan Lake Powell ligt. We stoppen ook nog even bij de Dam in Lake Powell. Daarna crossen we naar Upper Canyon waar we de tickets voor de tour voor Antilope Canyon kunnen krijgen. Van Marian en Jacky hebben we de tip gekregen om te zorgen dat we klokslag 12 uur in de Canyon moeten zijn voor de speciale zonlichtinval. De zon staat dan precies boven de spleten van de Canyon. We rijden met een open jeep de woestijn in en dat is op zich al een spektakel. De jeep reed ongeveer 50 kilometer per uur door het losse zand en rakelings langs de grote rotsen en keien. We moeten ons goed vasthouden om niet uit de jeep te vliegen.
Dan om precies 12 uur gaan we naar binnen en het is geweldig om te zien. Je ziet de zonlichtstralen naar beneden schijnen en je ziet een soort mini tornado van stofdeeltjes naar beneden komen. We lopen met een gids de één mijl lange canyon heen en terug en maken een heleboel foto’s. Het is echt prachtig om te zien. Vinkies: goede tip van jullie!
Terug bij de camper eten we snel een hapje en starten ons wit gevaar om nu naar de Grand Canyon te rijden. Onderweg is het landschap prachtig. Door de bergen en de valleien is het prachtig rijden. We kijken onze ogen uit. Dan ineens zien we een groot dood beest langs de weg liggen met een stel grote zwarte kraaien erop. Ik zeg tegen Twan: het leek wel een vrouwtjes leeuw. Twan: ja Mandy, gij ziet spoken. Ik zeg nog: twas net unne leeuw…..
Bij de Grand Canyon vinden we een campground midden in de natuur. Omdat we niets gereserveerd hebben nemen we meteen een kijkje en ja hoor er is nog plaats. We staan echt in de prachtige natuur, hebben geen water of stroom maar dat geeft niets voor een nachtje. We hebben nog water genoeg om te douchen en stroom hebben we, indien nodig, via onze generator. Overal staan kleine puptentjes en dan rijden wij binnen met ons wit gevaar hahaha. We krijgen een folder over de Grand Canyon en daarin staat welke dieren er zoal hier huizen. En wat denk je: The Mountain Lion !!! Niet te geloven hé? Twan wil direct een eind van het pad af gaan wandelen en ik denk: da doe de dan maor mooi alleen….. In de folder staat ook wat je moet doen als je er een tegen komt: niet recht in de ogen kijken, langzaam achteruit lopen en last but not least: SHOUT HIM! Ik ga dus maar ff lekker een bakkie zetten en Twan gaat inderdaad een eindje rondlopen met verrekijker in de aanslag. Tis net unne echte parkranger. Hij komt er gelukkig geen tegen.
Morgen gaan we dus de Grand Canyon onveilig maken.

ps.
Ans: we hebben ons eigen rot gelachen om jouw paniek over ‘Gejaagd door de wind’. (ze dacht dat we op de vlucht waren geslagen voor de voorspelde tornado’s. Had natuurlijk gekund).

Dinsdag 27 mei:
We hebben het vanacht behoorlijk koud gehad hoog in de bergen van de Grand Canyon. Vanmorgen ff het kacheltje aan en een bakkie warme koffie doet wonderen. Nadat we ontdooid zijn maken we ons wit gevaar klaar voor de Grand Canyon tour. We rijden de camping af en zien mensen in een hangmatje nog slapen. Brrr die zullen het vanacht wel heeeeeeeel erg koud hebben gehad.
Ik heb een stukje gereden maar bij de zoveelste bocht en andere passerende andere 'wit-gevaren' besluit ik toch maar het roer aan meneer Keeman over te geven. Ik houd het wel bij mijn eigen autooke in Nederland. We stoppen bij een trail (wandelpad naar beneden) en trekken onze kistjes weer aan en nemen drinken en wat te eten mee. We zitten nu op zón 3000 meter hoogte. We nemen het smalle pad naar beneden en dat is erg steil! En neem maar van ons aan dat steil in de USA ook echt steil is. Ik durf niet de afgrond in te kijken en ben alleen maar bezig om niet uit te glijden of niet van het pad af te raken. Ik heb normaal geen hoogtevrees maar ......moet nu toch ff aan Debora denken.
Na een half uurtje lopen we terug, god me ja, wij dachten dat we wat conditie op hadden gebouwd bij de fitness. Nou mooi niet hoor. Als twee oude hijgende paarden komen we weer boven aan. Even uitgerust en we rijden verder.
Dan ineens zien we een coyote door het bos lopen vlak langs onze camper. We stoppen midden op de weg en hij komt op ons af. Twan gilt: FILMEN MANDY. Hij draait gelijk mijn raam naar beneden en ik zit oog in oog met dat beestje. Ik godver ff dat hij die raam dicht moet doen en film verder. Ik lijk wel Steven Spielberg. Tis niet te geloven daarna zien we 2 hele grote elanden met van die grote geweien op hun kop. Midden op de weg. Meneer Keeman weer volop op de rem en ik vlieg zowat met camera en al op de vooruit. hahah. Prachtig.

Na de middag rijden we richting Flagstaff/Las Vegas. Het is ongeveer 450 kilometer rijden dus we besluiten om halverwege een camping te zoeken. We kunnen een afslag nemen zodat we ongeveer 80 mijl op de oude Route 66 rijden. Die is erg mooi en we komen bijna geen verkeer tegen alleen wat motorbikers.
In Kingman nemen we een camping met een heerlijk zwembad en duiken daar direct in. Lekker ff in de zon op de bedjes en dat is echt heerlijk na die kou vanacht. De weersverschillen zijn hier zo extreem. De ene dag moet je een jas aan en de andere dag is het puf stervens heet. Om 19.00 uur lopen we terug naar de camper en Twan ziet dat de luifel boven de Slide Out er helemaal uithangt. Het hele ding is afgebroken. Oh wat een geluk dat dit niet onder het rijden is gebeurd. Hij belt direct met het verhuurbedrijf in Los Angeles en die maken een afspraak met een monteur morgenochtend om 8.00 uur. Daarna zullen we naar Las Vegas rijden. We hebben daar de KOA camping gereserveer op het terrein van Circus Circus.

Las Vegas: here we come, met of zonder luifel haha.

Sleep well en see you tommorrow,
The Kiemennen

ps.
For Mike: we hope to see you in Apple Valley with Ans.